ديپلماسي ايراني: هنگامي که در ژانويه 2011، بن اليعازر، وزير دفاع اسبق اسرائيل با حسني مبارک، رئيس جمهوري مصر تماس گرفت از او پرسيد: تا کجا مي‌تواني در برابر فريادهاي ملت خشمگينت سکوت کني و در خيابان‌هاي استان‌هاي مختلف مصر به برخورد با آنها ادامه دهي، مبارک به او پاسخ داد: کاملا مطمئنم که مصر لبنان نيست که در آن دولت سعد حريري بدون هيچ گونه پيش‌بيني‌اي سقوط کرد، تونس هم نيست که زين العابدين بن علي از خشم مردم تونس مجبور به ترک کشور شد، ولي ديديم مبارک در نهايت در برابر خشم و هجوم مردم و ارتش تسليم شد. همين اتفاق براي سوريه افتاد، هنگامي که بشار اسد در برابر خبرنگاران خارجي ايستاد و آنها از او درباره احتمال انتقال انقلاب‌ها از تونس و مصر به سوريه پرسيدند، او پاسخ داد: سوريه از خشم‌هاي مردمي مصون است چرا که نظام سوري از دشمنان اسرائيل محسوب مي‌شود و تا کنون با آن هيچ توافق‌نامه‌اي امضا نکرده است. اما با انتقال تحولات غير انتظار عربي به سوريه نظام اسد نيز روز به روز بيشتر وارد بحران شد. اگر خداي نکرده امور در ليبي به گونه‌اي پيش رود که بخواهند تعامل ليبي را با آن داشته باشند، بي‌شک اين کشور به سمت جنگ داخلي و طايفه‌اي خواهد رفت به ويژه اين که برخي مخالفان قصد دستيابي به سلاح هم دارند.