روزنامه لبناني النهار در يادداشتي به قلم اميل الخوري به اين موضوع پرداخته و مي‌نويسد: تحرکات ايران و امريکا در منطقه به کدام سمت و سو مي‌رود، به ويژه با توجه به تحولات لبنان و سوريه که گرفتار تندبادهاي انقلاب‌هاي عربي شده، سمت و سوي رقابت ميان آنها به کدام طرف است؟ يکي از ديپلمات‌هاي سابق لبناني ميگويد که آنچه در منطقه مي‌گذرد نه ساخته امريکايي‌ها است و نه ساخته ايراني‌ها، اين تحولات تنها ساخته و پرداخته جوانان عرب است و هيچ کس هم نمي‌داند که آينده اين انقلاب‌ها به کجا ختم خواهد شد و نسل‌هاي انقلابي چه هدفي را دنبال مي‌کنند، آيا واقعا مسير انقلاب‌ها آن طور که مي‌خواهند پيش مي‌رود. دو توکويل، مفکر سياسي فرانسوي عبارت خوبي در توصيف انقلاب‌ها دارد. او ميگويد: «انقلاب مثل رمان است سخت‌ترين بخش پايان آن است.» در حقيقت ترس و نگراني از آينده انقلاب‌ها است. آيا ممکن است که نتايج انقلاب‌ها به جايي برسد که اميدها را بر باد روند و همه خون‌ها و ناراحتي‌ها همگي هدر روند؟ انقلاب‌ها با همه دردها و ناراحتي‌ها و خون‌هايي که ريخته مي‌شود، گوياي تغييرند اما به شرطي که رو به بهبود روند نه به سمت بدتر شدن. انقلاب‌ها يا نابود مي‌کنند تا بنا کنند يا آنچه ويران مي‌کنند را ويران شده رها مي‌کنند از اين رو برخي بر ديگري برتري مي‌يابند. انقلاب‌ها هميشه چهره زيبا ندارند برخي از آنها مردم را به درست يا غلط به کشتن مي‌دهند و زماني رنگ و بوي انتقام به خود مي‌گيرند که بدترين بخش انقلاب را رقم مي‌زنند.
