نظرات ياداشت خرمشهر

+ تورج اكبري

اينها حقايقي هستند که همه ما بايد با آنها رو به رو شويم. اول اينکه تعداد فلسطيني هايي که در کرانه غربي رود اردن زندگي مي کنند به سرعت در حال افزايش است و اين آمار افراد ساکن در مناطق اسرائيلي و مناطق فلسطيني نشين را از اساس تغيير مي دهد و اين وضعيت- بدون برنامه صلح- حفظ اسرائيل را به عنوان يک کشور يهودي نشين و هم يک کشور دموکراتيک سخت و سخت تر مي کند.

دوم اينکه در نبود صلح واقعي، فن آوري کار اسرائيل را براي دفاع از خودش سخت تر مي کند.

و سوم اينکه نسل جديدي از اعراب در حال تغيير داددن وضع منطقه هستند. ديگر نمي توان يک صلح عادلانه و پايدار را يا يکي دو رهبر عرب به صورت جعلي درست کرد. در آينده ميليون ها عرب بايد ببيند که اگر از آن صلح حمايت شود و پايدار بماند، برقراري صلح ممکن است.

خب همان طور که شرايط خاور ميانه تغيير کرده، جامعه جهاني هم طي سال هاي اخير دستخوش تغييراتي شده است. اين که فلسطيني ها در حال تامين منافع شان در سازمان ملل هستند دليل دارد. آنها فهميده اند که impatience در روند صلح وجود دارد يا Absence of one اين فقط در جهان عرب نيست، در آمريکاي لاتين، در اروپا و در آسيا. اين impatience همچنان رو به رشد است و در پارلمان هاي سراسر دنيا آشکار گشته است.

اينها واقعيات هستند. من قويا معتقدم و پنج شنبه هم تکرار کردم که نمي توان صلح را به دو طرف مخاصمه تحميل کرد. هيچ راي اي در سازمان ملل نمي تواند يک کشور مستقل فلسطين خلق کند و آمريکا با هر گونه تلاشي براي جدا کردن اسرائيل در سازمان ملل يا هر مجمع بين المللي ديگري مخالفت خواهد کرد. چرا که مشروعيت اسرائيل مسئله مورد بحث نيست.

علاوه بر اين همه مي دانيم که مذاکرات صلح به طرف ديگري هم نياز دارد و به همين خاطر است که من مي گويم نمي توان از اسرائيل انتظار داشت که با فلسطيني هايي مذاکره کند که حق آن براي بقا را به رسميت نمي شناسند و فلسطيني ها بايد به خاطر عملکرد و لفاظي هاي شان پاسخگو باشند.